Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012
Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012
Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012
Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012
Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012
Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2012
Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2012
Τον "τρέλανε" η καυτή Τούμπα!
"The PAOK Experience" είναι ο τίτλος κειμένου που έγραψε Αμερικανός φοιτητής δημοσιογραφίας και διηγείται την εμπειρία που έζησε στην έδρα του ΠΑΟΚ!
Δύσκολα όπως φαίνεται θα ξεχάσει αυτό που έζησε στην Τούμπα, ο Αμερικανός φοιτητής δημοσιογραφίας, Connor McGann, ο οποίος σε κειμενό του που φιλοξενείται στο blog "theindirectkick.com" διηγείται την ατμόσφαιρα στην έδρα του ΠΑΟΚ, όπως την βίωσε ο ίδιος.
Ο νεαρός φοιτητής βρέθηκε σε ηλικία 18 ετών (μετά από πρόσκληση φίλου του) για ένα εξάμηνο στην Θεσσαλονίκη στα τέλη του 2009 και κλήθηκε να περάσει μια... βόλτα από την Τούμπα στο παιχνίδι με τον Αρη (4-1).
Είδε το ματς από την Θύρα 4 καταγράφοντας μετά από καιρό τις στιγμές που έζησε. Στο κείμενο του, λοιπόν, που έχει για τίτλο "The PAOK Experience", γράφει:
"Παρκάραμε σε ένα στενάκι και πηγαίνοντας προς το γήπεδο έζησα μία μοναδική κατάσταση, ένα κομφούζιο που δεν έχουν την ευκαιρία να ζήσουν όλοι όσοι επισκέπτονται την Ελλάδα...
Ο κόσμος που πήγαινε στο γήπεδο, άνδρες και γυναίκες, όλοι ντυμένοι στα ασπρόμαυρα, έμοιαζαν έτοιμοι να σκοτώσουν όποιον μπει στο δρόμο του! Μία ατμόσφαιρα κατακλυσμού μας περιέβαλε και τη νιώθαμε όλο και πιο έντονα όσο πλησιάζαμε στο γήπεδο.
Βγαίνοντας από το μικρό δρομάκι που παρκάραμε είδα κάτι που δεν το έχω δει ούτε σε ταινίες: έβλεπα παντού οπαδούς του ΠΑΟΚ που ζούσαν για το ποδόσφαιρο! Ακούγονταν συνθήματα τόσο δυνατά που έσπαγαν τα τύμπανα των αυτιών μας και οι φωνές που έρχονταν από διάφορες πλευρές ενώνονταν με τους ήχους από τα μπουκάλια που έσπαγαν στην άσφαλτο. Μαζί με τις φωτοβολίδες που άναβε ο κόσμος, έμοιαζε λες και γίνονταν εκρήξεις τριγύρω μας! Αρχισα να νιώθω πρωτόγονα ένστικτα να Κατάλαβα ότι αυτόν τον κόσμο το ποδόσφαιρο είναι κάτι παραπάνω από ένα παιχνίδι... Εζησα σε μία εμπόλεμη ζώνη μαζί με τους., στρατιώτες, που νιώθουν έντονα ότι υπερασπίζονται κάτι δικό τους" βγαίνουν από μέσα μου...
Ενιωθα τον παλμό στις φλέβες μου και την επιθυμία να συμμετέχω και εγώ και να γίνω μέρος αυτής της τρέλας που επικρατούσε, μίας κατάστασης που δεν είχα ζήσει ποτέ στο παρελθόν.
Το πρόβλημα που είχαμε να αντιμετωπίσουμε ήταν ότι δεν είχαμε εισιτήρια για να μπούμε στο γήπεδο! Κάποια στιγμή ένας από την παρέα εμφανίστηκε με εισιτήρια στο χέρι! Εμοιαζε πολύ καλό για να είναι αληθινό... Ηταν όμως από το ΠΑΟΚ-Αρης της προηγούμενης σεζόν! Πήραμε το ρίσκο... Μπήκαμε στην ουρά και όταν φτάσαμε στα τουρνικέ τα εισιτήρια μας δεν άνοιξαν τις πόρτες.
Οι σεκιουριτάδες μας ζήτησαν να κάνουμε πίσω. Ωστόσο από πίσω μας υπήρχαν πλέον χιλιάδες άλλοι οπαδοί που έσπρωχναν προς τα μέσα... Ξαφνικά το πλήθος με παρέσυρε προς τα μέσα!'Ενιωσα να περνάω το τουρνικέ μαζί με κάποιον που είχε κανονικό εισιτήριο. Φτάσαμε στις σκάλες και ήμασταν μέσα στο γήπεδο! Εκεί υπήρχε μεγαλύτερος χαμός. Ο ένας ήταν κυριολεκτικά επάνω στον άλλον και μοιραζόμασταν όλοι μαζί την παράνοια που επικρατούσε! Φωτοβολίδες, καπνογόνα, χαρτάκια, σημαίες, πανό, κασκόλ και ένα κύμα καπνού πάνω από όλο το γήπεδο δημιουργούσαν μία απίστευτη στμόσφαιρα που θύμιζε πόλεμο. Και η αδρεναλίνη στην κερκίδα ανέβαινε.
Για αρκετή ώρα δεν μπορούσαμε να δούμε τίποτα στον αγωνιστικό χώρο. Το ματς ξεκίνησε και στην κερκίδα χοροπηδούσαμε, τραγουδούσαμε και υπήρχε μία τρέλα ασταμάτητη. Στο πέναλτι που κέρδισε ο ΠΑΟΚ υπήρξε νεκρική σιγή και όταν μπήκε το νέο γκολ έγινε ξανά χαμός.
Ο κόσμος έβγαλε τα κλειδιά που είχε πάνω του και άρχισε να τα κτυπάει σαν κάλαντα τραγουδώντας παράλληλα μία παραλλαγή του χριστουγεννιάτικου τραγουδιού που λένε στην Ελλάδα. Λίγο μετά ο ΠΑΟΚ πέτυχε και 4ο γκολ. Ολο το γήπεδο φώναζε τέ, τέ, τέσσερα... Το παιχνίδι τελείωσε και ο ΠΑΟΚ κέρδισε άνετα. Επιστρέφοντας σπίτι άρχισα να σκέφτομαι όλα όσα έζησα.
Κατάλαβα ότι γι' αυτόν τον κόσμο το ποδόσφαιρο είναι κάτι παραπάνω από ένα παιχνίδι... Εζησα σε μία εμπόλεμη ζώνη μαζί με τους... στρατιώτες, τους ανθρώπους που νιώθουν έντονα ότι υπερασπίζονται κάτι δικό τους μέσα στο γήπεδο.
Ηταν μια διαφορετική φυλή των ανθρώπων, αφιερωμένων, παράξενων, άγριων, που ζουν διαφορετικά τη ζωή τους με ιδανικά και αιτίες που κανείς από εμάς δεν μπορεί καταλάβει και να αναγνωρίσει ως σημαντικά. Και δεν είναι πολλοί από εμάς που να μπορούν να κατανοήσουν πραγματικά αυτό που νιώθουν αυτοί. Εχουν μοναδικό πάθος. Αυτοί δεν είναι απλοί άνθρωποι, είναι οπαδοί και ζουν για τον ΠΑΟΚ, την ομάδα τους....
Δεν είναι βίαιοι, είναι πιστοί, δεν είναι δυνατοί, είναι παθιασμένοι".
Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012
Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012
Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012
ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ
Η εποχή Ζαγοράκη στον ΠΑΟΚ τελείωσε μετά την εντός έδρας ήττα και τον αποκλεισμό από το κύπελλο με αντίπαλο τον Ατρόμητο. Ο ίδιος ο πρώην πρόεδρος επικαλέστηκε την αντίδραση μερίδας οπαδών προς το πρόσωπό του ως αιτιολογία για την απόφασή του αυτή. Προτού επιχειρήσουμε μια ανασκόπηση της θητείας του στην ΠΑΕ θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Πέρσι στο αντίστοιχο στραπάτσο με την ΑΕΚ αναγκάστηκε πολύς κόσμος να ασχοληθεί με την είσοδο οπαδών που ...ψευτοδιέκοψε το ματς. Φέτος δεν θα παίξουμε το ίδιο παιχνίδι. Όποιος νομίζει ότι ο ΠΑΟΚ είναι ομαδούλα της σειράς και δεν θα έχει λαϊκά δικαστήρια, μπούκες και κράξιμο μετά από ξεφτίλες να γυρίσει πλευρό. Ο ΠΑΟΚ έχασε καθαρά γιατί τον κατάντησαν οι διοικούντες να έχει χειρότερο ρόστερ απ' τον Ατρόμητο και παίκτες που ενδιαφέρονται να παίζουν μόνο στην Ευρώπη.
Τα παρακάτω λινκ από την ημέρα του ματς και την επόμενη δείχνουν για ακόμα μια φορά το κατευθυνόμενο κλίμα διχασμού και μοιρολατρίας που δημιουργούν οι κλίκες των Μέσων Μαζικής Επιρροής στον κόσμο του ΠΑΟΚ. Αφιερωμένα στο πιστό κοινό τους:
http://www2.paok24.com/newsitem.asp?s=12&id=15576&t=1 Φόβοι για βαριά τιμωρία
http://www2.paok24.com/newsitem.asp?s=12&id=15609 Δεν κινδυνεύει η έδρα ("κύκλοι προφανώς του Ολυμπιακού"...ε?)
Μετά το ματς λοιπόν και τα...πρωτοφανής έκτασης έκτροπα, ο Ζαγοράκης πήρε την τίμια απόφαση να φύγει με το κεφάλι ψηλά, άφθαρτος και γίγαντας με ηρωική ανακοίνωση μην αναλαμβάνοντας καμία ευθύνη, μην αναγνωρίζοντας κανένα λάθος και μη αποδεχόμενος καμία (αυτο)κριτική. Και φυσικά κατηγορώντας τις γνωστές μειοψηφίες που δεν καταδέχονται να χειροκροτάνε στις ξεφτίλες. Ας επιχειρήσουμε μια μικρή ανασκόπηση στην θητεία του για να αναλύσουμε πως γίνεται να έφυγε (ντεμέκ) κυνηγημένος ένας τόσο υπέροχος πρόεδρος.
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ
Για έναν τομέα που ποτέ δεν (ισχυριστήκαμε ότι) ήταν το φόρτε μας, μπορούμε να πούμε ότι από το χείλος του γκρεμού με παικτάκια της σειράς να κάνουν σωρηδόν προσφυγές και να γελάνε στην προοπτική του να παίξουν στον ΠΑΟΚ, φτάσαμε να έχουμε παίκτες επιπέδου Βιερίνια και Κοντρέρας. Αργότερα φτάσαμε στο σημείο να χάνουμε παίκτες επιπέδου Βιερίνια και Κοντρέρας, ενίοτε τσάμπα, και πάλι με ρόστερ τραγικό. Στο μεσοδιάστημα όμως κάναμε αξιοπρεπείς η καλές πορείες στο πρωτάθλημα, εδραιώσαμε την παρουσία μας σαν σοβαρή ομάδα και γίναμε ξανά υπολογίσιμο ευρωπαϊκό μέγεθος. Σημαντικότερη αγωνιστική παρακαταθήκη το προπονητικό κέντρο. Το στάτους της ομάδας ανέβηκε σίγουρα επίπεδο, χωρίς βέβαια να φτάσει και στα καλύτερα σημεία όλων των εποχών όπως θέλουν κάποιοι να μας πείσουν. Μετά από 5 χρόνια δεν έχει έρθει κανένας τίτλος. Αγωνιστικά, χωρίς να είμαστε οι καλύτεροι κριτές, το έργο κρίνεται σίγουρα θετικό αλλά με βάση την πρωτοφανή στήριξη, υπομονή και προσφορά εκ μέρους κόσμου θα έπρεπε έστω μια χρονιά να γινόταν η υπέρβαση, είτε αυτό σημαίνει κύπελλο η πρωτάθλημα η έξοδος στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Τα "παραλίγο" είναι για τους λίγους.
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ
Στο σημαντικότερο, αν το δούμε ψυχρά, τομέα για την διαβίωση του ΠΑΟΚ, δεν κατάφερε πολλά πράγματα. Τα λαμόγια που χρέωσαν εκατομμύρια τον ΠΑΟΚ δεν κυνηγήθηκαν, αντίθετα με τη λαική απαίτηση. Μας είπαν ψέμματα ότι τα χρέη προς τρίτους αποπληρώθηκαν στην πρώτη τριετία (ή εναλλακτικά τα χρέη ξαναδημιουργήθηκαν και αυξημένα μάλιστα την επόμενη διετία). Στον μόνιμο βραχνά των χρεών προς το δημόσιο, που ήταν υποτίθεται το Α και το Ω των στόχων της διοίκησης, έγιναν κάποιες επιτυχίες με μικρορυθμίσεις αλλά το μεγαλύτερο μέρος εκκρεμεί ακόμα και η απειλή των χρεών παραμένει πάνω απ το κεφάλι μας. Απαράδεκτο σε τόσο ασταθείς πολιτικά εποχές και με τόσες αλλαγές να μην έχει καταφέρει κάτι καλύτερο ο "πρωθυπουργός Βορείου Ελλάδος", με τη στήριξη που του παρείχε η ψήφος μας. Είμαστε πολύ κοντά σε δεύτερο αποκλεισμό απ την Ευρώπη λόγω χρεών, κάτι που αν γίνει θα το πιστωθεί η απερχόμενη διοίκηση, γιατί επί των καιρών της έγιναν η/και δεν αποπληρώθηκαν τα εν λόγω χρέη. Τα οικονομικά προβλήματα και οι καθυστερήσεις πληρωμών δεν εξέλειψαν, αλλά επειδή η διοίκηση ενέπνεε κάποιο σεβασμό ως προσωπικότητες δεν υπήρχαν συνήθως έντονες αντιδράσεις, εκτός απ την απεργία των παικτών και τον ντροπιαστικό αποκλεισμό απ' τα Γιάνενα. Όμως όπως και τα προηγούμενα χρόνια έχουμε χάσει παίκτες τσάμπα (προφανώς η δικαιολογία όποιος δεν θέλει να παίζει τον αφήνουμε ελεύθερο είναι για τα παιδάκια, αφού μια χαρά μπαστακώθηκαν παίκτες τύπου Βερόν και Σαβίνι στην ομάδα) και εξακολουθήσαμε την πεπατημένη των υπερήφανων πωλήσεων και αποδεσμεύσεων για να σωθεί η ομάδα. Ο πρώην πρόεδρος φεύγει έχοντας φέρει την ομάδα σε άσχημο οικονομικό επίπεδο με τα μεγαλύτερα έσοδα όλων των εποχών, οπότε το πρόσημο στα οικονομικά δεν γίνεται να είναι θετικό.
ΟΠΑΔΙΚΑ - ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ
Ίσως οι χειρότερες συνέπειες της διοίκησης Ζαγοράκη είναι αυτές που δε φαίνονται με αριθμούς αλλά μόνο με την διαρκή φυσική παρουσία στα οπαδικά του ΠΑΟΚ. Γι αυτό άλλωστε τις αγνοεί μια τεράστια μάζα φιλάθλων-καταναλωτών. Στα θετικά του σίγουρα πιστώνεται η πρωτοφανής συσπείρωση και το όραμα που έδωσε ξανά στον κόσμο. Στα πρώτα χρόνια της συσπείρωσης είχαμε πολλά λαμόγια του παρελθόντος και πολλούς "φίλους" που χάσαν τα κεκτημένα και προσπαθούσαν να διαβάλουν τον ΠΑΟΚ και οι οπαδοί πάντα στέκονταν ασπίδα, ακόμα και όταν οι φίλαθλοι που τώρα γίνανε "ΠΑΟΚάρα" στις λύπες κλπ. φώναζαν να φύγει ο Σάντος. Δυστυχώς η ασπίδα έγινε παρωπίδες και αρνηθήκαμε να αντιδράσουμε ή ακόμα και να δούμε τα κακώς κείμενα. Το μεγαλύτερο θετικό που έγινε επί ημερών Ζαγοράκη, η συσπείρωση του κόσμου, γύρισε μπούμερανγκ γιατί η συσπείρωση έγινε τουμπεκί και το τουμπεκί έκρηξη και διχασμός. Θετικές κινήσεις η εκδίωξη της αστυνομίας από την 4, η στήριξη σε κάποια δικαστήρια οπαδών και το ότι δεν επηρεάστηκε από φωνές εντός και εκτός ομάδας για να γίνει ρουφιάνος.
Τα αρνητικά σημεία είναι πολλά, τα έχουμε αναλύσει μακροσκελώς και πολλές φορές. Συνοπτικά θα αναφέρουμε τα κολλητιλήκια με αυλές ΑΡΔ και υπόκοσμο. Την συνεισφορά στη μετατροπή της νοοτροπίας του συγκρουσιακού οπαδού του ΠΑΟΚ σε τουρίστα, χειροκροτητή και wannabe μπάτσο. Τρανταχτά τα παραδείγματα με τους πυρσούς στην Τούμπα, την ανακοίνωση μετά τη Λαμία, τα εισιτήρια στα εκτός (πάντοτε θα αμαυρώνει διοίκηση και λαό το έγκλημα του Ζάγκρεμπ και η άρνηση για εισιτήρια στον Παναθηναϊκό), τις ντροπές Γκαγκάτση και Σαλπιγγίδη και τα μένω-φεύγω των διοικούντων που δεν έδειξαν σεβασμό στην ιστορία του ΠΑΟΚ. Χρεώνεται επίσης την διχαστική ανακοίνωση ακόμα και με την αποχώρησή του. Δήλωσε ότι θα φύγει όταν αντιληφθεί ότι διχάζει. Απέτυχε, δίχασε, πούλησε, και μετά έφυγε.
Μας απασχολεί κυρίως το οπαδικό κομμάτι του ΠΑΟΚ οπότε μας είναι αδύνατο να κρίνουμε πλήρως αντικειμενικά τη θητεία Ζαγοράκη. Αν αγωνιστικά μπορεί να πει κάποιος ότι έγιναν βήματα μπροστά, σαν οπαδοί επί των ημερών του δεχτήκαμε πλήγματα που μας έχουν γονατίσει. Θα ήταν αφελέστατο όμως να τα χρεώσουμε όλα στον Ζαγοράκη, λες και είχε ένα δολοπλόκο σχέδιο να πλήξει τον οπαδικό ΠΑΟΚ... Λάθη κάναμε οι ίδιοι με τη νοοτροπία της μη αντίδρασης και του δε βαριέσαι, μια νοοτροπία που πέρασε και στον ενεργό κόσμο μέσω των ΑΡΔ, συνήθως με την στήριξη της ΠΑΕ αλλά πολλές φορές και αυθόρμητα, επιτελώντας το θεάρεστο έργο τους για να βοηθήσουν την ΠΑΕ ΠΑΟΚ και την τσέπη τους.
Ο πιο λογικός χαρακτηρισμός που βγαίνει για τη συνολική θητεία Ζαγοράκη είναι όχι κακός η καλός αλλά απλά λίγος. Λίγος στο να διαχειριστεί την κάβλα του κόσμου, λίγος στο να χτυπήσει τα κέντρα αποφάσεων, λίγος στο να μιλάει καθαρά στον κόσμο, λίγος στο να κάνει το βήμα παραπάνω. Φταίμε και εμείς που νομίζαμε όμως ότι ήταν κάτι που ούτε ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι είναι. Τα πολλά θετικά των πρώτων 3 χρόνων χάθηκαν σε μεγάλο βαθμό στα τελευταία 2. Κομβική ήταν η περσινή χρονιά όταν η διοίκηση με τραγικούς χειρισμούς απ' το καλοκαίρι και μετά έριξε επίπεδο τον ΠΑΟΚ, ο κόσμος έσπασε τη σιωπή του και άρχισε να αντιδρά έντονα, εμφανίζοντας και σημάδια ανακολουθίας αφού 3 χρόνια ήταν υπέρ του δέοντος σιωπηλός, και η αγανάκτηση βγήκε συσσωρευμένη, και μόνο μετά από αγωνιστικές αποτυχίες. Η διοίκηση συνέχισε την τραγική της πορεία και απλά οδηγούμασταν στον κατήφορο που ήρθε φέτος. Πλέον (ελπίζουμε ότι) φτάσαμε στον πάτο και μόνο καλύτερα μπορούμε να πάμε.
Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ
Ο Ζήσης Βρύζας αν μη τι άλλο φέρθηκε πολύ έξυπνα και διπλωματικά όλο αυτό τον καιρό. Δεν άδειασε το Ζαγοράκη, κάτι που θα έφερνε εναντίον του μεγάλη μερίδα του κόσμου και θα τον παρουσίαζε ως σφετεριστή, αλλά και δεν χρειάστηκε ιδιαίτερα παρακάλια για να παραβεί το "αν φύγει αυτός φεύγω κι εγώ". Σίγουρα δεν είναι άμοιρος ευθυνών για την όλη κατάσταση, ούτε εξήγησε ποτέ τους λόγους για τα φεύγω-έρχομαι. Αυτή τη φορά πάντως φαίνεται ότι δύσκολα θα ξαναγυρίσει ο..πρωθυπουργός, μια και ο Βρύζας δεν είναι μόνος αλλά με τον Σαχπατζίδη δίπλα (πίσω; μπροστά;). Δεν ξεχνάμε τον αειθαλή επαγγελματία παράγοντα του ΠΑΟΚ, τον πρόεδρο του ΑΣ που μόνο άβουλο ον δεν είναι στις όλες εξελίξεις.
Η επόμενη μέρα με Ζήση στο τιμόνι μπορεί να μπαίνει με βαρύ κλίμα λόγο αποκλεισμού και δημιουργίας στρατοπέδων, αλλά αυτές ίσως να αποδειχτούν οι σωστές βάσεις για να ξεκινήσει η θητεία του. Με κόσμο τσιτωμένο αλλά χωρίς να ψάχνει αφορμή, με στήριξη αλλά όχι κλειστά μάτια, με την ομάδα χωρίς υψηλόυς στόχους αγωνιστικούς αλλά ταυτόχρονα με σκοπό να ξαναγίνει ανταγωνιστική. Στο χέρι της νέας διοίκησης είναι αν θα διορθώσει τα κακώς κείμενα και αν θα απομακρύνει πάσης φύσεως λαμόγια και απομεινάρια του κοντινού η μακρινού παρελθόντος, ώστε να βαδίσουμε όλοι μαζί σε καλύτερες καθαρές μέρες.
PAOK FANS Τεύχος Μαίου 2011 Νο6 | ΑΡΘΡΟ-ΣΕΒΑΣΜΟΣ
ΣΕΒΑΣΜΟΣ
• PAOK FANS Τεύχος Mαίου 2011 Νο6 - Ο φορέας της Ιδέας
Πολλές φορές ακούω να τίθεται το ερώτημα “είσαι οπαδός η φίλαθλος”.. αυθόρμητα απαντώ μου αρκεί που είμαι ΠΑΟΚ..κάποιος έχει δηλώσει αν κάποιος δεν αγωνίζεται για τις ιδέες του η δεν αξίζει ο ίδιος η ιδέες του..
Φίλαθλος δεν μπορεί να είναι κάποιος ο οποίος υποστηρίζει μια ομάδα η οποία είναι κάτω από επαγγελματικές προδιαγραφές.. εφόσον μπαίνουν στην μέση τα συμφέροντα αν κάποιος πιστεύει ότι είναι φίλαθλος απλά επειδή δεν μπλέκει σε έκτροπα ζει σε μια αυταπάτη... το πιο φυσιολογικό σαν φίλαθλος ενός αθλήματος εφόσον κάποιος το αγαπά θα ήταν να το απαλλάξει από την λαίλαπα των οικονομικών συμφερόντων.. κατά την άποψη μου φίλαθλος μπορεί να θεωρηθεί μόνο κάποιος που παρακολουθεί ένα άθλημα σε ερασιτεχνική μορφή και δεν διακατέχεται από συναισθηματικές φορτίσεις υπέρ μιας ομάδας. Οπότε αποκλείω τον εαυτό μου από την ταμπέλα “φίλαθλος”...
Τώρα τίθεται το ερώτημα.. είμαι οπαδός;.. αν κάποιος με ξεκαθαρίσει και βρει έναν σαφή ορισμό τι είναι οπαδός θα μπορέσω να απαντήσω θετικά η αρνητικά. Αν και εδώ πιστεύω ότι δεν είμαι αυτός που θα με χαρακτηρίσω οπαδό αλλά η συνολική συμπεριφορά μου. Γενικά δεν με πολυαπασχολεί..
πιστεύω ότι το να είμαστε ΠΑΟΚ είμαστε μια κατηγορία από μόνη της και κάθε επιπλέον επιθετικός προσδιορισμός είναι περιττός.
Πόσοι λοιπόν από εμάς που δηλώνουμε ΠΑΟΚ τον έχουμε ιδέα; Πόσοι είμαστε έτοιμοι να αγωνιστούμε για την ιδέα μας; Πόσοι δεν αγωνίζονται γιατί καταβάθος δεν το αισθάνονται σαν ιδέα και καταβάθος δεν αξίζουν και οι ίδιοι; Εμείς που μεγαλώσαμε ΠΑΟΚ, μεγαλώσαμε με κάποιους άγραφους κανόνες και συμπεριφορές.. Μάθαμε να μην κλαιγόμαστε και να τιμωρούμε...
Μάθαμε να πληρώνουμε το τίμημα τον πράξεων μας, μάθαμε να σεβόμαστε τις αξίες σε πρόσωπα
και καταστάσεις. Μάθαμε το συνολικό καλό να ξεπερνάει το ατομικό.. Μάθαμε να είμαστε
οικογένεια και όχι μόνο μάθαμε..
τα ΕΦΑΡΜΟΣΑΜΕ..
Όμως καλή η παρελθοντολογία αλλά δεν αρκεί. Υπάρχει η ανάλογη συνέχεια.. και δεν μιλάω ποσοτικά γιατί η Τούμπα ξεχειλίζει.. Η κάθε γενιά είναι υπεύθυνη να μεταδίδει αυτά τα ιδεώδη στην επόμενη. Η αλήθεια είναι ότι σαν κόσμος και σαν ομάδα έχουμε ταλαιπωρηθεί πολύ με τα διοικητικά εδώ και χρόνια.. Αγώνες, αποχές, πορείες, καταλήψεις. Η εποχή Ζαγοράκη έφερε μια άνευ προηγουμένου συσπείρωση και το σύνθημα “ΠΑΟΚ ΠΑΝΩ ΑΠ’ ΟΛΑ” την περίοδο αυτή με το σκεπτικό ότι κανείς δεν περισσεύει είχαμε ένα γενικό ξεσηκωμό και η Τούμπα καλώς και γέμισε από άτομα που δεν είχαν ξανάρθει.. αφήσαμε όμως να υιοθετηθεί κυρίως από τα μέσα σύγχρονης ηλεκτρονικής ενημέρωσης ότι ο ΠΑΟΚ ισοδυναμεί με μια ρετσίνα.. Δώσαμε το δικαίωμα να δεχόμαστε παρατηρήσεις όταν ανεμίζουμε σημαίες, γεμίσαμε φωτογραφικούς ανταποκριτές όταν εμείς βγάζουμε τα λαρύγγια μας.Αναδείξαμε σε ήρωες όσους καταφέρουν να μπούν δωρεάν στην Τούμπα και έχουν σαν αντιπάλους τα τουρνικέ.Γεμίσαμε από διάφορες τάξεις που ξεπερνούν το να είσαι απλά ΠΑΟΚ και προσπαθούν να λύσουν τα ζητήματά τους στο γήπεδο.Δεν υπάρχει γνώση για το παρελθόν σε πρόσωπα και καταστάσεις και σαν επακόλουθο δεν ύπαρχε σεβασμός..ακόμα και σε άτομα που διετέλεσαν κορυφές στο οπαδικό κίνημα.
Πλησιάζοντας τα 40 έχω απλά να δηλώσω ότι πράγματα που εμείς κάναμε πριν πολλές δεκαετίες τα κάνουμε στις μέρες μας οι οπαδοί τον άλλων ομάδων.Δεν έχουμε να παραδειγματιστούμε και ζηλέψουμε κανέναν.Απλά να κοιτάξουμε στις ρίζες μας..να έχουμε κίνητρο την αγάπη και την δυναμική μας,να την βγάζουμε εκεί που χρειάζεται ο σύλλογος.
Να ξαναποκτηθεί ο σεβασμός ανάμεσα μας και να μην υπάρχει διαχωρισμός ούτε ηλικιακά ούτε συνοικιακά ούτε λόγω θύρας.Δεν γίνεσαι περισσότερο ΠΑΟΚτσής ούτε αγοράζοντας ένα διαρκείας ούτε μαλώνοντας με τα τουρνικέ στην Τούμπα.. ότι κάνεις δεν το κάνεις για να το αφηγείσαι αλλά το κρατάς μέσα σου. Αλλά επειδή δεν είμαστε όλοι όμοιοι και αναγκαστικά κάποιοι ξεχωρίζουν να τους το αναγνωρίζουμε με το σεβασμό μας.. και όποιος κερδίσει από την αγάπη μας από το ατομικό του συμφέρον να τον επαναφέρουμε στην τάξη.
Ο ΠΑΟΚ των αρχών πρέπει να επικρατήσει..
Ο ΠΑΟΚ των ευκαιριακών πρέπει να σβηστεί από τον χάρτη..
γι αυτόν τον ΠΑΟΚ που νοιώθουμε μέσα μας και εμπνέει σεβασμό δεν τίθεται το ερώτημα.
Αξίζει κάθε θυσία.. αγώνας για να επανέρθει το DNA του ΠΑΟΚτσή που το διαφοροποιεί από όλους τους υπόλοιπους. Να αναγνωρίζει αλλά και να τιμωρεί..
ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΠΑΟΚ...
ΠΑΟΚ ΜΟΝΟ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ
Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012
Το αξέχαστο ''ντου'' της Φιλαδέλφειας...
Κατά τη διάρκεια των...χιλιάδων χρόνων που ο λαός του ΠΑΟΚ έστελνε βαγόνια στην Αθήνα, οι σελίδες ιστορίας που έγραψε είναι αμέτρητες. Ως εκ τούτου, φαντάζει δύσκολο να αναδειχθεί η κορυφαία.
Αυτό άλλωστε μπορούσε να το κάνει μόνο κάποιος που ήταν μάχιμος και αυτόπτης μάρτυρας σε όλες τις στιγμές, κάτι που μοιάζει ουτοπικό αν αναλογιστούμε τον αριθμό και τη χρονική διάρκεια στην οποία συνέβησαν.
Οπως και να' χει πάντως, υπήρξαν στιγμές που ξεχώρισαν έμειναν στην ιστορία και μπορούν να συμπεριληφθούν στις κορυφαίες του ΠΑΟΚτσήδικου κόσμου.
Μια απ' αυτές, είναι και το ντου της Φιλαδέλφειας! Κι αν οι επιστήμονες προσπαθούν ακόμα και σήμερα να εξερευνήσουν τα δεδομένα από το ''πείραμα της Φιλαδέλφειας'', το αντίστοιχο ντου που πήραν 300 ασπρόμαυροι κομάντος έξω από το σπίτι της ξαδέρφης, δεν χρειάζεται επεξηγήσεις! Ηταν οι εποχές που ο λαός του ΠΑΟΚ πήγαινε παντού με ντου, και η αστυνομία αποτελούσε τον καλύτερο σύμμαχο των αντιπάλων! Ακόμα κι' αν επρόκειτο για οπαδούς των ομάδων του ΠΟΚ, ακόμα κι' αν ήταν περισσότεροι, ακόμα κι' αν έπαιζαν στην έδρα τους...Αυτό άλλωστε μπορούσε να το κάνει μόνο κάποιος που ήταν μάχιμος και αυτόπτης μάρτυρας σε όλες τις στιγμές, κάτι που μοιάζει ουτοπικό αν αναλογιστούμε τον αριθμό και τη χρονική διάρκεια στην οποία συνέβησαν.
Οπως και να' χει πάντως, υπήρξαν στιγμές που ξεχώρισαν έμειναν στην ιστορία και μπορούν να συμπεριληφθούν στις κορυφαίες του ΠΑΟΚτσήδικου κόσμου.
ΚΕΡΚΙΔΑ ΣΤΗ ΣΚΕΠΑΣΤΗ
Ηταν οι αρχές της περιόδου 1984-85 τότε που σηκώσαμε στο τελευταίο πρωτάθλημα και το παιγνίδι με την ξαδέρφη ήταν το πρώτο εκτός έδρας ταξίδι για αγώνα με κάποιον από τους τρεις ''μεγάλους'', που ειδικά εκείνα τα χρόνια έμοιζαν ισουψείς σε αγωνιστικό μέγεθος και νάνοι σε οπαδικό.
Αξιοσημείωτο είναι ότι ήταν η δεύτερη επίσκεψή μας στη συγκεκριμένη έδρα, αφού σ' εκείνο το γήπεδο είχαμε παίξει τον αγώνα της πρεμιέρας με τον (τυπικά γηπεδούχο) Απόλλων της Αθήνας, κάνοντας κερκίδα στη σκεπαστή. Τότε βέβαια μας είχε παραχωρηθεί, οπότε το παιγνίδι με την ξαδέρφη ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να τους αποδείξουμε ότι αν θέλαμε, θα μπορούσαμε να την καταλάβουμε χωρίς την άδειά τους.
ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΖΕΡΟΥ...
Η συνάντηση όπως συνηθιζόταν εκείνη τα χρόνια, γινόταν στον σύνδεσμο επί της Βεραντζέρου και όσοι ταξιδέψαμε με τρένο, είχαμε την ευκαιρία να ζεσταθούμε νωρίς-νωρίς με θύματα κάτι χανουμάκια που περίμεναν στο σταθμό Λαρίσης, νομίζοντας ότι θα μας τρομάξουν. Ενα από τα βασικά προβλήματα της εποχής ήταν και η παντελής έλλειψη ύπνου, αφού το μάτι δεν έκλεινε εύκολα στις άβολες θέσεις των λεωφορείων ή των τρένων, ενώ από την άλλη ο σύνδεσμος θύμιζε κοινόβιο, ειδικά πριν από τέτοια ματς. Μερικοί είχαμε βρει διέξοδο στα τσοντάδικα της Ομόνοιας, όπου τα Κυριακάτικα πρωινά ήταν άδεια και το σκοτάδι ιδανικό, αν και η εικόνα μετά του ήχου δε μας άφηνε να ''ησυχάσουμε'' τόσο εύκολα. Κάπου στις 12 το μεσημέρι μαζευτήκαμε στο σύνδεσμο για να αναχωρήσουμε. Δεν είμασταν περισσότεροι από 300 άτομα, αφού ήταν νωρίς και πολλά αδέρφια μας έρχονταν στο ξέμπαρκο και όχι με την πορεία. Η διαδρομή κλασσική, ανηφόρα μέχρι την Ομόνοια, ηλεκτρικός και γήπεδο.Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΜΑΝΑΒΗΣ
Φτάνοντας ανυποψίαστοι στην Ομόνοια και λίγο πριν κατέβουμε με τις σκάλες για τον υπόγειο, ο Μάκης ανεβαίνει σε ένα πεζούλι και με χαρακτηριστικές κινήσεις μας καλεί να μαζευτούμε γύρω του να μας μιλήσει. Οντας σε κατάσταση έκστασης κάθε φορά που μας μιλούσε, οι ''υπασπιστές'' του του μάγκωσαν τα πόδια για να πατάει σταθερά. Τα λόγια του δεν ήταν απολύτως διαφωτιστικά, αν και όλοι καταλάβαμε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά:
''Λοιπόν κοιτάξτε να πούμε, εδώ μας την έχουν στημένη να πούμε και μας στέλνουν δηλαδή στο στόμα στόμα του λύκου. Δε θα πέσουμε στην παγίδα τους να πούμε, γι' αυτό θα έχουμε τα μάτια και τα αφτιά μας ανοιχτά! Μου καταλάβατε, ρε να πούμε?''
Ηταν φανερό ότι ο μέγας στρατηγός κάτι είχε μυριστεί, αλλά δε μπορούσε να το πει ενώπιον των αστυνομικών που μας ακολουθούσαν κατά πόδας. Ως μέγιστος στρατηλάτης άλλωστε, γνώριζε ότι το ιδανικό θα ήταν να τους πληρώσει με το ίδιο νόμισμα. Αυτό του αιφνιδιασμού.
Χαρακτηριστικό είναι πως τη στιγμή που ο Μάκης ήταν στο πεζούλι και μας προιδέαζε για την παγίδα, ένας αστυνομικός προφανώς τρομαγμένος από το γεγονός ότι τους πήρε χαμπάρι, του τραβούσε επίμονα το μπατζάκι και του έλεγε ''τι' ναι αυτά που λες, κατέβα κάτω''. Αφού ολοκλήρωσε αυτά που ήθελε να πει, τον κοιτάει άγρια και του κλωστάει το χέρι λέγοντάς του το ιστορικό ''άσε μου να πούμε-να πούμε. Στο λαό μου μιλάω...'', προκαλώντας παραλλήρημα....
Η ΠΑΓΙΔΑ
Το΄χουμε επαναλάβει πολλές φορές, ότι εκείνα τα χρόνια, ένα από τα συνηθισμένα σχέδια της αστυνομίας ώστε να μας αποθαρρύνει για να μην κατεβαίνουμε στην πρωτεύουσα, ήταν να μας στήνει παγίδες, ελπίζοντας ότι θα φοβηθούμε. Προφανώς δεν είχαν καταλάβει πως όσο πονούσαμε τόσο μεγάλωσε η διάθεση μας να κάνουμε μαζικότερες εκδρομές! Αφήστε δε που ο κανόνας προέβλεπε ότι αν κάποιοι πονούσαν ήταν όσοι εμφανίζονταν στο διάβα μας. Κι επειδή ελάχιστοι ήταν αυτοί που είχαν τα κότσια να το δοκιμάσουν, οι μέθοδοι πουστιάς ήταν η μόνη επιλογή.
Στο συγκεκριμένο παιγνίδι, η αστυνομία είχε αποφασίσει να αφήσει αφύλακτη τη στάση έξω από το γήπεδο της Φιλαδέλφειας, με αποτέλεσμα να γίνουμε εύκολη λεία στις διαθέσεις των κρυμένων χανουμιών, όντας αιφνιδιασμένοι αλλά και εγκλωβισμένοι στο στενό χώρο της εξόδου, τη στιγμή που οι αντίπαλοι θα ήταν οπλισμένοι, έχοντας πιάσει τα κατάλληλα σημεία. Ευτυχώς τους πήρε χαμπάρι ο στρατηγός και τους συνέβη το ακριβώς αντίθετο από εκείνο που υπολόγιζαν.
Την ώρα που ταξιδεύμαμε προς το γήπεδο, μέσα στα βαγόνια μεταδίδεται από στόμα σε στόμα η εντολή του στρατηγού ότι δε θα κατεβούμε στη στάση που οδηγούσε στο γηπέδο αλλά στην επόμενη. Για να είμαι ειλικρινής, σύμφωνα με τη δική μου ανάμνηση είχαμε κατέβει στην προηγούμενη και όχι στην επόμενη στάση. Τόσο ο ίδιος ο Μάκης, όσο ο Ξιφίας αλλά και εσχάτως ο Ντάνυ ο Κύκλωπας ήταν κατηγορηματικοί ότι έκανα λάθος. Μικρή σημασία έχει, ούτως ή άλλως έχουν περάσει 28 χρόνια από τότε!
Με το που κατεβαίνουμε για καλή μας τύχη, πέφτουμε μπροστά σε ένα γιαπί, και γεμίζουμε το οπλοστάσιο. Μόλις πλησιάζουμε στο γήπεδο, ο Μάκης, αφουγκραζόμενος τη δυσκολία του εγχειρήματος δίνει το σύνθημα: ''Λοιπόν, οι μικρότεροι να μείνουν πίσω ξέρω' γω να πούμε, για να πατάνε τα πτώματα που θα αφήνουμε εμείς''.
Ηταν τόσο πορωτικός ο τρόπος που μιλούσε, που η επανεκκίνηση συνοδεύτηκε με Ινδιάνικες κραυγές, ενώ ακόμα και οι μικρότεροι διαγκωνιζόμασταν για να βρεθούμε στην εμπροσθοφυλακή. Είμασταν σε φάση που δε θα κάναμε πίσω ακόμα κι' αν οι αντίπαλοι ήταν πολλαπλάσιοι, όπως και συνέβη! Εκτός των άλλων επιβεβαιώθηκε πλήρως και ο ίδιος ο μανάβης, αφού βγήκαμε στα νότα των χανουμιών, που ακόμα μας περίμεναν να κατέβουμε στη στάση.
Η ιαχή ''ντου'' διαπέρασε την ατμόσφαιρα και οι πρώτες εικόνες από τους αιφνιδιασμένους οπαδούς της γηπεδούχου ήταν μολότωφ που έσκαζαν πάνω στα κλαδιά των πεύκων. Το μόνο που βλέπαμε στο βάθος ήταν αμέτρητα κιτρινόμαυρα κεφάλια, εμείς όμως δε σταματήσαμε πουθενά! Στο πεδίο που είχε οδηγήσει τη μάχη ο στρατηγός άλλωστε, ακυρώθηκαν τα πλεονεκτήματα των γηπεδούχων που εκ των πραγμάτων είχαν τη δυνατότητα να είναι πιό οργανωμένοι. Η πλάκα είναι ότι επειδή το ντου έλαβε χώρα στο άλσος της Φιλαδέλφειας, τα χανούμια δεν κατάλαβαν ότι είμασταν μια χούφτα άνθρωποι.
Δε χρειάστηκε χρόνος για να αντικρίσω τα πρώτα πτώματα με κιτρινόμαυρα κασκόλ, ενώ η εμπροσθοφυλακή μας συνέχιζε να κυνηγάει προς κάθε κατεύθυνση χιλιάδες χανουμιών, που δεν είχαν καταλάβει από πού τους ήρθε και έτρεχαν για να σωθούν.
ΤΑ ΕΠΙΝΙΚΕΙΑ
Οταν συνήλθαμε από την υπερένταση του ντου είμασταν όλοι μαζί, ενώ κιτρινόμαυρο δεν υπήρχε πουθενά στον ορίζοντα. Νοιώθαμε απίστευτη τρέλα, γνωρίζοντας ότι είμασταν πρωταγωνιστές μιάς από τις χρυσές σελίδες της ΠΑΟΚτσήδικης οπαδικής ιστορίας.
Ευτυχέστερος όλων ο Μάκης που αφού συνεχάρη όσους περισσότερους μπορούσε και βρισκόμενος ακόμα σε κατάσταση έκστασης, έδωσε το σύνθημα που έμελλε να γίνει ένα από τα πιό αγαπημένα, μια και περιέγραφε σε απόλυτο βαθμό την τρέλα μας: ''Λα-λα-λα, λα-λα δεν είμαστε καλά στα μυαλά μας''. Το φωνάξαμε κάπως αμήχανα, αγνοώντας τότε τη διαχρονικότητά του, αφού νομίζαμε ότι πρόκειται για ιαχή της στιγμής. Εκτοτε, το τραγουδούσαμε παντού σε κάθε γήπεδο της χαβούζας, επαναφέροντας στη μνήμη μας εκείνες τις στιγμές.
Δε μπορούσαμε να υποψιαστούμε ότι θα το υιοθετούσαν όλες οι επόμενες γενιές και θα το ακούμε ακόμα και στις μέρες μας, όντας με άσπρες τρίχες οι περισσότεροι. Μέσα στο γήπεδο, το σύνθημα ''δυναμωτικό το ξύλο στο δασάκι'' δονούσε την ατμόσφαιρα, σε ένα παιγνίδι που ήταν εξ' ίσου αξέχαστο και ως προς την έκβασή του, αφού ισοφαρίσαμε στα χασομέρια με ένα αξέχαστο βολ-πλανέ του παικταρά Θωμά Σίγγα.
ΠΗΓΗ: PAOKbook
Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012
Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012
Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012
ΠΟΚ
Π.Ο.Κ. ήταν μια επίσημη σύμπραξη των τριών μεγάλων σήμερα ποδοσφαιρικών ομάδων της Αθήνας και του Πειραιά. Η ονομασία προήλθε από τα αρχικά τους: Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός και Κωνσταντινούπολη για την ΑΕΚ. Το ΠΟΚ ξεκίνησε το φθινόπωρο του 1927 ως ένα είδος αθλητικού τραστ, με σκοπό το αμοιβαίο όφελος από τη διοργάνωση αγώνων και τουρνουά και εξελίχθηκε σε μακροχρόνια συνεργασία των τριών ομάδων, ως τα μέσα της δεκαετίας του 1960-70.
ΠΗΓΗ: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0.%CE%9F.%CE%9A.
ΠΗΓΗ: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0.%CE%9F.%CE%9A.
Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012
Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012
PAOK FANS Τεύχος Iουνίου 2011 Νο7 | ΑΡΘΡΟ ΧΑΝΟΥΜΙΑ ΨΕΥΤΕΣ
Ας ξεκινήσουμε με τα σκουλήκια του νότου -μεγάλη ατάκα-, τα «κιμπάρικα» ξαδέλφια μας από την βορειοδυτική Αθήνα. Αυτούς που όποτε τους βολεύει (δηλαδή όποτε τα βρουν ζόρικα) είναι φιλικό σωματείο με προσφυγικές ρίζες, και εμείς δεν έχουμε πρόβλημα με σας και μισούμε τα σκουλήκια και τους γαυροβάζελους κλπ, ενώ όποτε τους παίρνει το γυρνάνε στο Βούλγαροι...
Αυτοί λοιπόν έρχονταν στην Τούμπα σε παλαιότερες εποχές (όταν ακόμα γίνονταν μετακινήσεις οπαδών) πριν ακόμα γίνουν must οι αστυνομικές συνοδείες που ξεπερνούσαν σε αριθμό και τους εκδρομείς... Πως έρχονταν λοιπόν εκεί που οι άλλοι δεν πατούσαν; Μα φυσικά το έπαιζαν φίλοι και σεβαστικοί και δεν προκαλούσαν καθόλου. Μάλιστα ανάμεσά τους πήγαιναν και δικοί μας ώστε να συμμορφώνουν όποιο άτυχο χανούμι δεν σεβόταν τη φιλοξενία και έλεγε τίποτα μυστήριο. Εμφανέστατα φαίνεται το πανό ΣΦ ΠΑΟΚ Νεάπολης δίπλα στο πανί των χανουμιών από την Κατερίνη και τους 150-200 βαριά βαριά χάνουμους. Βέβαια καλά που το αναφέρουμε γιατί μπορεί σε καμιά 10ριά χρόνια να το έβγαζαν και για κλεμμένο...
Παλαιότερα ως ένα βαθμό υπήρχε καλώς η κακώς μια ψιλο-αδιαφορία απέναντι στα χανούμια όταν ανέβαιναν, καμία σχέση με τις σπάνιες φορές που έρχονταν γαύροι η βάζελοι (καλά αυτοί παίζει να έχουν έρθει Τούμπα 4 φορές μετρημένες τι να λέμε) ασχέτως αν αυτοί έδειχναν πολλές φορές την διπροσωπία τους με επιθέσεις ενάντια σε ΠΑΟΚτσήδες στην Αθήνα.
Στην Τούμπα πάντως και γενικά στο Βορρά (γιατί νομίζετε έχουν τόσους συνδέσμους σε πόλεις που δεν το διανοούνται καν οι άλλοι;) το γλύψιμο ανέκαθεν έπεφτε σύννεφο και αυτό φαίνεται και στην παρακάτω φωτό όπου τα χανούμια πραγματικά ξεπέρασαν τον εαυτό τους.
Τι σημαίες ορθοδοξίας, τι Αγιε Γιώργη να πάρουμε την Αγιά Σοφιά, τι σταυρούς και Ιησούς Χριστός Νικά, ΙΧΘΥΣ , Αδέλφια και δε συμμαζεύεται... Πραγματικό παραλήρημα «φιλίας» και γλυψίματος. Αποκορύφωμα το «ούτε βούλγαροι ούτε τούρκοι ούτε βόρειοι ούτε νότιοι - επιτέλους αδέλφια ενωμένοι έλληνες». Δηλαδή ειλικρινά φανταστείτε να πάμε εμείς στην έδρα του βάζελου και να τους βγάλουμε πανί «ούτε βαζέλες ούτε φλώροι , ούτε πρωτεύουσα ούτε συμπρωτεύουσα ζήτω η Ακρόπολη και η Ελλάδα»! Θα φτύναμε ο ένας τον άλλον από την αηδία.
Βέβαια μια και αναφέραμε τους βάζελους , να θυμίσουμε και τη μυθική άνοδό τους με πρώτη μούρη το πανί Burn The Port και Γαμιέται ο Θρύλος και ο Πειραιάς για σύνθημα.... Το ξέρουμε ότι θα ακουστούμε λίγο γραφικοί αλλά ρε Τούμπα και με συνοδεία και εκδρομή κονσέρβα πάλι χεσμένοι και με πισινές για σιγουριά σου έρχονται...
Επιστρέφοντας στις ξαδέλφες, αν και τα χρόνια πέρασαν, ο χαρακτήρας τους δεν άλλαξε. Συνεχίζουν να κρατάν καβάτζες για τους βόρειούς τους και θέλουν να το παίζουν διπλό ταμπλό. Από τη μια δηλαδή «Βούλγαροι» κ απ την άλλη πανιά όπως αυτό για τη Μακεδονία και τη Σερβία.
Φυσικά μια και βλέπουμε στο πανί την αναφορά στο Κόσσοβο, δεν μπορούμε παρά να θυμηθούμε το τελευταίο δείγμα φλωριάς και διπροσωπίας μόλις πριν λίγους μήνες, όταν 10 άτομα από το μάχιμο Original Club London + 1 ξεχασμένος από Αθήνα έδωσαν ηρωικό παρόν στο Βελιγράδι μοστράροντας αντί για πανιά της ΑΕΚ, κάτι ελληνικές σέρβικες και... κυπριακές σημαίες, ένα πανί για το Κόσσοβο με ΑΕΚ-ΠΑΡΤΙΖΑΝ από κάτω και ένα για τους φυλακισμένους Grobari (την ορθοδοξία ξεχάσατε ρε παιδιά, ένα σταυρό μια Παναγία, κατιτίς έπρεπε να φέρνατε), προκειμένου να εξασφαλίσουν την σωματική τους ακεραιότητα και να μην τους πειράξουν οι Σέρβοι. Εμείς έτσι κι αλλιώς δεν είμασταν εκεί για να βρούμε τους ... London Club...
Στο 2ο ματς βέβαια έδειξαν τον αληθινό τους εαυτό με τα πανιά Fuck PAOK Fuck Partizan και την επίθεση στους σέρβους παίκτες.
Αυτό είναι το μόνο πανί που σας ταιριάζει απόλυτα, γλύφτες και ψεύτες της Φιλαδέλφειας και του Περισσού.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)